Mahallenin Çocukları

Güneşli bir bahar ikindisinde sokak ortasında top oynayan çocuklara ilişti gözüm. Bahar yelleri tatlı tatlı yüzümü okşamadayken çocukları görebileceğim bir noktaya geçip oturdum, kaldırım üzerine. Komşuluk kültürünün varlığını devam ettirdiği, herkesin birbirini tanıdığı mahallemizde yün çırpıyor mahallemizin kadınları, sokağın öbür ucunda.

Tüm benliğimle çocuklara odaklanmışım. Hatıralar mı sürükledi beni çocukları izlemeye, çocukluk günlerime duyduğum özlem mi bilemiyorum. Dertsiz- tasasız, gamsız oyunlar oynadığım günler çok uzaklarda şimdi. Hepsi de hayallerden ve hazin hatıralardan ibaret. Enerji yüklü vücutlarıyla bir o yana bir bu yana koşup durmada çocuklar. Saf ve temiz yüreklerini taşıdıkları bedenlerinde yorgunluk emareleri, şakaklarında ter damlaları... coşkuyla top koşturmaya devam etmedeler. Yoldan gelip-geçen arabalar homurdanmalarına yol açsa da, ‘Gol’ diye bağırdıkları vakit coşkuyla haykırıyorlar: homurdanmalarından eser kalmıyor. Yüreklerine sığmayan coşkuları dışarıya taşıyor, gözlerinden ışık huzmeleri yayılıyor. Coşkularını hiç kaybetmeden saatlerce devam ediyor oyunları. Bağırıp-çağırmalar, küfürlü konuşmalar... duvarlarda yankılanıyor.

Güneş, ışıklarını çekip almadayken şehrin üzerinden, yorgun ayaklarına ağır gelmeye başlamış vücutları. Yüzlerindeki ter damlaları üzerine tozlar yapışmış, yüzleri toz-toprak içinde. Ne anlama geldiğini bilmedikleri küfürlü kelimeler oyun esnasında olduğu gibi oyun sonrasında da ağızlarından dökülüyor. Söylemek istedikleri her cümlenin başına ya da sonuna küfürlü bir/birkaç kelime eklemeyi ihmal etmiyorlar. Alışkanlık haline getirdikleri küfürlü kelimeler, kurdukları her cümlenin yüklemi durumunda: Her cümlede bulunan ortak nokta.

Masum bakışlarının ardında saf bir yürekleri olduğuna kanaat getirdiğim çocuklar anlamını bilmedikleri küfürleri çokça kullanıyor. Çocuk ya işte; ne görürse büyüklerden, aynını yapıyor. Büyüklerin çokça ve hoyratça kullandıkları kelimeleri çocuklar da kullanmaya başlamışlar, ne yazık!